Latarnia morska na Faros

Latarnia Morska na Faros to jeden z siedmiu cudów świata starożytnego wzniesiony ok. roku 279 p.n.e. na podstawie projektu Sostratosa z Knidos. Bardzo prawdopodobne, iż samym pomysłodawcą budowy latarni był Aleksander Macedoński.

Możliwe, że wieża liczyła od 115 do 150 metrów wysokości. Ustawiona była na kwadratowym cokole, na którym kolejno wznosiła się kondygnacja o przekroju ośmiokątnym i następnie kondygnacja o przekroju owalnym, ukończona kopułą wspartą na ośmiu kolumnach. Na kopule znajdował się posąg Posejdona mierzący 7 metrów.

Latarnia była doskonałym punktem nawigacyjnym dla żeglarzy, którzy kierowali się do Aleksandrii. Odbijające się od luster światło dawało znakomitą widoczność na kilkadziesiąt kilometrów. Chrust potrzebny do rozpalenia ognia dostarczany był na wieże przez osły, a później przez tragarzy. W ówczesnych czasach latarnia była największą budowlą na świecie o podstawie krótszej od jej wysokości. Obecnie możemy oglądać tylko mniejsze repliki latarni, gdyż ta oryginalna została zniszczona na skutek wielu trzęsień ziemi.